وبینار کوچینگ و مددکاری اجتماعی: سومین نشست تخصصی روسای خانه مددکاران اجتماعی داوطلب بحران کشور با موضوع کوچینگ در مددکاری اجتماعی به همت سازمان داوطلبان جمعیت هلال احمر برگزار شد.
وبینار کوچینگ و مددکاری اجتماعی
روز پنج شنبه مورخ ۱۱ دی ماه ۱۳۹۹، وبینار آموزشی با موضوع “کوچینگ و مددکاری اجتماعی“ (از مجموعه جلسات کمیته آموزش و پژوهش خانه هلال مددکاران) به همت معاونت منابع داوطلبی و خدمات اجتماعی سازمان داوطلبان برای رؤسای خانه های تخصصی مددکاری اجتماعی بحران هلال احمر برگزار شد.
قابل به ذکر است این وبینار آموزشی با حضور آقای رضا معطوفی (رئیس خانه تخصصی مددکاران اجتماعی داوطلب بحران کشور)، آقای صادقی (رئیس اداره مددکاری اجتماعی سازمان داوطلبان هلال احمر) و آقای دکتر حسن اکبری (معاون آموزشی سازمان داوطلبان هلال احمر و مشاور رئیس سازمان) و روسای خانه های تخصصی مددکاری اجتماعی بحران هلال احمر در سطح کشور برگزار گردید.
شایان ذکر است محتوای این کارگاه آموزشی شامل آشنایی با کوچینگ، اصول اساسی کوچینگ، انواع کوچ و ارتباط آن با مددکاری اجتماعی بوده است که با تدریس جواد طلسچی یکتا (مددکار اجتماعی و دکتری مدیریت کسب و کار) به مدت ۲ ساعت صورت پذیرفت.
درباره کوچینگ و مددکاری اجتماعی بیشتر بدانید:
تعریف کوچینگ از نگاه گِرانت
کوچینگ، روش همکاری سیستماتیک مبتنی بر حل مسئله و نتیجه گِراست که در آن مربی افزایش راندمان کار، تجارب زندگی، آموزش خودکار و رشد فردی را تسهیل می بخشد.
تعریف کوچینگ از منظر کیلبرگ
کوچینگ، ارتباطی کمک دهنده است که بر فردی (مددکار) که مقام و مسئولیت مدیریتی در یک سازمان دارد و مشاوری که از روش ها و تکنیک های رفتاری متنوعی برای کمک به مشتری استفاده می کند، متمرکز است. ضمن اینکه در این رابطه ، مددکار یا مشتری به مجموعه ای از اهداف مفید متقابل دست می یابند که عملکرد حرفه ای و رضایت فردی اش را بهبود می بخشد.
کوچینگ در آموزش سازنده مددکاران اجتماعی، موثر واقع شده و فرد را به سوی انگیزه و پرورش مهارت هایی همچون تفکر انتقادی، ترغیب می کند. کوچینگ با مددکاری اجتماعی تناسب طبیعی داشته و هم به عنوان ابزار رشد حرفه مددکاری اجتماعی استفاده می گردد و هم به عنوان راهبردی برای مددکاران که از آن برای کار خودشان استفاده نمایند و شباهت هایی بین این دو وجود دارد. هر دوی آن ها با روش های کمک رسانی سروکار دارند که بر خود-ادراکی و خویشتنداری متمرکز است که بر تغییرات نگرش، عواطف و رفتار اثر می گذارد.
باید توجه داشت که چهار مهارت حیاتی برای ایجاد محیط یادگیری موثر، برای مددکاران اجتماعی نیاز است که شامل نظارت و کوچینگ، تسهیل، مهارت های اطلاعات و فناوری ارتباطات و همکاری با دیگر مربی ها می باشد. نکته مهم دیگر این است که در کوچینگ سه عنصر مهم در رابطه با نظارت آموزشی وجود دارد: ایجاد ارتباط، انگیزه و اندیشه.
در حالی که انتخاب مُدل کوچینگ با توجه به آموزش ، تقدم نظری و تجربه مربی متفاوت است، ویژگی هایی که در ادامه بدان ها اشاره می شود برای طیف وسیعی از رویکردهای کوچینگ مشترک هستند:
به صورت روش سیستماتیک برای تسهیل رشد یا تغییر شناختی، عاطفی و رفتاری طراحی شده است
برای جمعیت های غیر بالینی همچون افرادی که نیاز به اقدام درمانی ندارند، تهیه شده است
رویکردی فردی و سفارشی
تشویق مددجو برای به عهده گرفتن مسئولیت زندگی خود
مبتنی بر حوزه های رشد: افزایش آگاهی و مسئولیت پذیری
مبتنی بر مجموعه مهارت های شنیداری و پرسشگری، ایجاد چالش و حمایت و افزایش آگاهی
ایجاد یک رابطه برابر و با تشریک مساعی مبتنی بر قرارداد توافق شده ، نه یک رابطه یک سویه
ایجاد رابطه ای که در آن مددجو یا مشتری موافق است که نسبت به انتخاب هایی که می کند، پاسخگو باشد
برای دسترسی به تدبیر درونی فرد و بر میزان دانش، بینش و تجربه او طراحی شده است
متمرکز بر دستیابی به هدف مشخص شده به جای تحلیل مشکل
کوچینگ، تحلیل منطقی عملکرد را با پرسش از فرد برای بازتاب عملکردش در سطح صلاحیت فنی و فهم تفسیری را ارتقا می دهد. در این حین مربی، روند کار را به سمت بحث پیرامون روش ها برای روشن کردن موضوعات، بیان شفاهی اهداف یادگیری و تامل بر نقاط قوت و راهبردها می کشاند. باید به خاطرسپرد که این اهداف یادگیری باید ویژه، قابل فهم، مبتنی بر عمل و قابل دستیابی باشد. در نتیجه کوچینگ با چارچوب حلقه “ادغام فرضیه و عمل” همسو می شود. کوچینگ حتی می تواند روند حلقه ادغام را بالا برده که شامل عناصری چون بازیابی تجربیات، تامل، پیوند با دانش قراردادی، و ارزیابی واکنش به وقایع و موضوعات باشد. کوچینگ ، خصوصیات فردی حرفه ای را نشان داده و با پندار، گفتار و رفتار به عنوان الگوی مثبت مددکاری همسو شود و در نهایت، افراد را به استفاده و بهبود مهارت های عملی و توانایی های حل مسئله، ترغیب می کند.
